Month: March 2015

I think there is no definite answer. Sometimes yes, other times no. What each one does before beginning plotting out the story is different. There are multiple procedures -often relative to procrastination- that one can indulge in, in order to get started.

I usually look for the plot, first. What happens in the story defines what type of characters I need for the biggest emotional impact possible.

Sometimes, though, I get stuck. I can’t tell what kind of story I am supposed to weave with characters that I don’t know well. This is what happened in the horror screenplay I am currently working on.

I have collected a lot of notes, plus a handwritten 55-page draft, going all the way back to 2009. The draft has several positive elements, but also big problems. The positive are some cool action scenes, with suspense and horror, which are dying to be included in the following drafts.

The problems, however, demand important revisions. Problems of structure.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει σαφής απάντηση. Κάποιες φορές ναι, κάποιες όχι. Το τι κάνει ο καθένας πριν πιάσει να γράψει το ντραφτ μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικό. Είναι ποικίλες οι υπόγειες διαδικασίες -πολλές φορές συγγενικές με την κωλυσιεργία- με τις οποίες κάποιος καταπιάνεται για να πάρει μπρος.

Εγώ συνήθως αναζητώ πρώτα την πλοκή. Το τι συμβαίνει στην ιστορία μού ξεκαθαρίζει τι είδους χαρακτήρες χρειάζομαι για μεγαλύτερο συγκινησιακό αποτέλεσμα.

Κάποιες φορές, όμως, κολλάω. Δεν ξέρω σε τι ιστορία να μπλέξω κάποιους ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Έτσι και στην ιστορία για την ταινία τρόμου που δουλεύω αυτόν τον καιρό.

Έχω μαζέψει για αυτήν αρκετές σημειώσεις, καθώς και ένα χειρόγραφο ντραφτ 55 σελίδων, από το 2009. Το ντραφτ έχει κάποια θετικά στοιχεία, αλλά και μεγάλα προβλήματα. Τα θετικά στοιχεία είναι κάποιες αρκετά ενδιαφέρουσες σκηνές με δράση, σασπένς, και τρόμο, οι οποίες ανυπομονούν να μπουν και στα επόμενα ντραφτ.

Τα προβλήματα, όμως, ζητούν σημαντικές αναθεωρήσεις σε όλη την ιστορία. Και είναι κυρίως προβλήματα δομής.

It is a page one rewrite. I keep the concept and revise the whole story. Different movie on the same central idea.

I started playing around with scenes, mood, and plot points, but I didn’t feel ready to outline the story. I stood in front of the cork board, staring at it to the point of self-hypnosis. I had no clue what scene to put where.

During the very same days, I was reading Τhe Art and Craft of Playwriting, a very helpful book by Jeffrey Hatcher, which begins by stressing out the importance of character. I got the help I needed. I realised the problem: I didn’t know my characters well (or at all!).

So, I got my pen and I jotted down some backstory notes about each one of them. I didn’t get into much detail. I included dates of birth and some other key dates of their lives, as well as some traumatic events of the past. I recorded their biggest desires and the conflicts arising by them. Their antagonists. Even bios of their parents!

Πρόκειται για αυτό που λέμε page one rewrite. Κρατώ το concept και αναθεωρώ όλο το σενάριο. Άλλη ταινία πάνω στην ίδια κεντρική ιδέα.

Ξεκίνησα να στριφογυρίζω σκηνές, διάθεση, και στοιχεία της πλοκής στο μυαλό μου, αλλά δεν ένιωθα έτοιμος να τα αραδιάσω σε μια περίληψη με αρχή, μέση, και τέλος. Στεκόμουν μπροστά από το board με τις καρτέλες και το κοίταζα μέχρι αυτοΰπνωσης. Δεν ήξερα τι σκηνές να βάλω και πού.

Τις ίδιες μέρες διάβαζα το πολύ καλό Τhe Art and Craft of Playwriting, του Jeffrey Hatcher, το οποίο ξεκινά υπογραμμίζοντας τη σημασία των χαρακτήρων. Πήρα τη βοήθεια που χρειαζόμουν. Συνειδητοποίησα το πρόβλημα που είχα μπροστά μου: δεν γνώριζα αρκετά (ή καθόλου!) τους χαρακτήρες της ιστορίας μου.

Κράτησα, λοιπόν, μερικές χειρόγραφες σημειώσεις πάνω στη ζωή του καθενός, όπως αυτή έχει εξελιχθεί πριν την έναρξη της ιστορίας της ταινίας. Δεν μπήκα σε μεγάλες λεπτομέρειες. Συμπεριέλαβα ημερομηνία γέννησης και μερικές άλλες ημερομηνίες-κλειδιά της ζωής τους, καθώς και κάποια γεγονότα που τους σημάδεψαν στο παρελθόν. Κατέγραψα τις μεγάλες επιθυμίες τους και τις συγκρούσεις που αυτές προκάλεσαν ή προκαλούν στη ζωή τους. Σημείωσα δυο λόγια για τους χαρακτήρες που τους δημιουργούσαν δυσκολίες. Έφτασα να γράφω (συντομότερα, ομολογουμένως) βιογραφικά και για τους γονείς τους!

For the next step, I got inspired by Big Brother: I put the characters in a room, to hear what each one had to say about the others. I also placed them in twos, listening to their exchange.

Το επόμενο βήμα το εμπνεύστηκα από το Big Brother: έβαλα τους χαρακτήρες ανά δύο σε ένα δωμάτιο, για να δω τι θα πει ο ένας στον άλλον. Τους έβαλα και μόνους τους στο εξομολογητήριο, για να ακούσω την εμπιστευτική τους γνώμη για τον καθένα από τους άλλους.

I didn’t hit the index-card board. Instead, I got an A4 pad and started outlining, scene by scene. Making things up. Almost all of the first act got into place, within an hour. Scenes that were dancing in my head for months, me being too reluctant to pin them down, they simply and fearlessly laid themselves down on the page.

And thus I continue. Until the next swamp of problems, which will definitely make its appearance around some corner, revealing new issues I will have to research.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το παρακάτω ήταν ένα outline. Δεν πήγα στο board με τις καρτέλες, ακόμα, αλλά πήρα ένα μπλοκ Α4 και άρχισα να γράφω περιληπτικά σκηνή σκηνή. Σχεδόν όλη η πρώτη πράξη μπήκε στη θέση της μέσα σε μία ώρα. Σκηνές που τις γυρόφερνα, με δισταγμό, για μήνες, μπήκαν θαρραλέα στη θέση τους με πολλή σιγουριά.

Και έτσι συνεχίζω. Μέχρι τον επόμενο βάλτο από προβλήματα -που σίγουρα θα εμφανιστεί σε κάποια στροφή, αποκαλύπτοντάς μου νέα στοιχεία που χρειάζομαι να διερευνήσω.